228. Tak, wdarłaś się pod moją skórę

bierzemy wspólny oddech
zatapiamy się w swoich metaforach
znajdując się w punkcie szczytowym
kolejnej paraboli

analizuję twoje kolejne wersy
schodząc coraz niżej i niżej
aż dochodzę do dominanty
kompozycyjnej

wyciągam z niej tyle,
ile mi się udaje
następuje hiperbolizacja

tempo powoli spada
coraz mniej jest
wersów, linijek
platonicznych strof

wszystko się kończy
pytaniem retorycznym
o miłość